Sinds de geboorte van onze, nu 8 jarige dochter, heb ik me altijd zorgen gemaakt over haar eetlust, of liever gezegd, haar gebrek aan eetlust en over haar groeicurve. Die zorgen werden door een aantal mensen gedeeld, lees: consultatiebureau, ggd-schoolarts en huisarts. De laatste vond het eind 2009 tijd dat we een bezoekje zouden brengen aan de kinderarts: ach joh, ga er maar vanuit dat ze niks vinden, jij bent ook niet zo groot, maar voor de zekerheid kan het geen kwaad, nietwaar?
Januari 2010: afspraak bij de kinderarts: ja mevrouw, inderdaad ze is niet zo groot voor haar leeftijd, laten we het protocol volgen en een aantal standaardtesten doen, we bellen begin februari wel voor de uitslag, tja ik zie het, u bent ook niet zo groot, mmm, komt goed, komt goed.
Februari 2010: telefoon: nou mevrouw, ik heb helaas niet zulk goed nieuws voor u, we hebben antistoffen in het bloed van uw dochter gevonden die sterk wijzen op glutenintolerantie, oftewel coeliakie, oftewel seuliakie want zo spreek je het uit.
Maart 2010: ziekenhuis, ok, darmonderzoek onder narcose, uitslag een paar weken later: coeliakie. Voor de zekerheid gaan we ook bloed afnemen bij u, bij papa en bij broertje.
April 2010: telefoon: mevrouw, hier ben ik weer, het kan nog erger, broertje heeft ook coeliakie.
Mei 2010, Juni 2010, Juli 2010....tot in lengte van dagen...onze kinderen moeten glutenvrij eten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten